رشد استفاده از رسانه های اجتماعی در آفریقا فرصت های جدیدی را برای شنیدن صداهای مختلف ایجاد کرده است و به سیاستگذاران بهداشت عمومی این فرصت را میدهد تا نظرات جمعیت آسیب دیده را در زمان واقعی در نظر گیرند. در طول همه‌گیری، ادامه روش‌های سنتی تحقیقات علوم اجتماعی دشوار بود؛ زیرا قرنطینه و محدودیت در تحرک مانع از تعاملات حضوری، تغییر الگوهای عادی رفتار و توانایی مشاهده و مصاحبه با افراد میشود.
رسانه های اجتماعی روشی جدید و ارزشمند برای دسترسی به صداهای مختلف در زمان واقعی ارائه می دهند، از جمله صداهایی که اغلب ناشنیده می مانند.
تجزیه و تحلیل گفتگوهای رسانه های اجتماعی می تواند به ویژه در هنگام انجام تحقیقات در مورد بیماری های همه گیر مفید باشد، و این فرصت را می دهد تا بینشی فوری در مورد نظرات و واکنش های مردم به شیوع بیماری ها و سیاست های طراحی شده برای کاهش اثرات آن ها کسب کنیم.
همزمان که دسترسی به اینترنت رشد میکند و رسانههای اجتماعی در آفریقا محبوب‌تر میشوند، فضای متفاوتی برای تعامل فراهم میشود و افراد امکان می یابند که با نظرات خارج از چارچوب‌های مفهومی خود ارتباط برقرار کنند و سلسله مراتب نحوه شکل‌گیری دانش در هم می ریزد.
پژوهش اخیر ما گفتگوهای توییتری را در طول قرنطینه‌های کووید ۱۹تجزیه و تحلیل کرد تا در مورد طیف روایت‌های مورد علاقه سازمان‌های مختلف، شرکا و عموم مردم، از جمله این که کدام یک از این روایت‌ها در گفتمان‌های سیاستی غالب هستند، بینشی را ارائه دهد. اقدامات قرنطینه در سراسر جهان برای جلوگیری از گسترش کووید ۱۹ معرفی شد و مطالعات متعددی اثرات مثبت این سیاست‌ها را از جمله در چین و اروپا نشان داد.
بسیاری از دولت های آفریقایی نیز قرنطینه را از ابتدای همه گیری اعمال کردند. این کارها با واکنش های متفاوتی روبرو شدند. برخی مثبت بودند، اما برخی دیگر بر نگرانی در مورد عواقب قرنطینه تمرکز کردند. ما (مولفان) در مقاله خود روایت های جهانی از پیامدهای نابرابر ناشی از قرنطینه در آفریقا: چشم انداز علوم اجتماعی بر پاسخی همه شمول[4]گوش دادن اجتماعی[5] را برای بررسی روایت های رسانه های اجتماعی به کار بردیم که نشان می دهد چگونه مردم نگرانی ها را در مورد شیوع کووید ۱۹ با سایر اولویت ها در تعادل نگه می دارند. ما شش روایت را شناسایی کردیم:
1- پیشگیری از کووید ۱۹یک اولویت کلیدی نیست و قرنطینه باید متوقف شود.
۲- مسائل دیگر، به ویژه مواردی که افراد آسیب پذیر را تحت تأثیر قرار می دهند، اهمیت بیش تری دارند. کووید ۱۹ باید در سیاستگذاری در اولویت قرار داده شود. این تهدید بزرگ زمان ماست، هیچ چیز به اندازه این مهم نیست.
۳- بین دو روایت بالا باید تعادل برقرار شود. خطر تعیین شده از نظر اجتماعی و اقتصادی را در کنار خطر اپیدمیولوژیک باید بپذیریم. این چیزها در کنار یکدیگر وجود دارند، سیاست نباید بین حفظ جان و معیشت یکی را انتخاب کند.
۴- بیش تر آفریقا فقیر است، همه‌گیری یک خطر بزرگ است و میتواند این قاره را به خطری برای جهان تبدیل کند. این امر به سیستمهای بهداشتی ضعیف و کمبود منابع برای کنترل همه‌گیری نسبت داده میشود، بنابراین گسترش کووید ۱۹ را تسهیل میکند.
۵ – آفریقا تجربه اپیدمی دارد، از این موضوع درس گرفته و خوب عمل کرده است. این قاره تعداد موارد ابتلای کمی دارد و به خوبی با آن ها برخورد می کند. آفریقا می تواند سیاست های خود را با موفقیت اجرا کند.
۶- سوء ظن نسبت به انگیزه ها، سوء ظن در مورد واکسیناسیون و منبع کووید ۱۹ و همچنین انگیزه های قرنطینه و سیاست های دولت.
گستره روایت ها نشان دهنده ندیدن نابرابری و تفاوت های اجتماعی بسیاری از تصمیم گیری ها توسط سیاستگذاران است.
برخلاف روایت « اینجا همه ما با هم هستیم» که به شدت در سراسر اروپا و آمریکایشمالی منتقل میشود، بیماری‌ها، و پاسخ‌های بهداشت عمومی به بیماری ها به وضوح تبعیض‌آمیز است؛ بر نابرابری‌های ساختاری تاریخی در سطح محلی، ملی و جهانی تأکید میکنند و همچنین با منابع متعدد حاشیه‌نشینی در تعامل اند.
این ها و سایر بینش‌های حاصل از این بررسی میتواند نقش مفیدی در درک و تفسیر چگونگی گنجاندن رسانههای اجتماعی در برنامههای آمادگی همه‌گیری داشته باشد.
داده های جمع آوری شده از گوش دادن اجتماعی و اطلاعات شناسی[6] (که با هدف بهبود سلامت به شناسایی حوزه های شکاف در زمینه انعکاس دانش میان بهترین شواهد و چیزی که مردم انجام می دهند یا معتقدند، می پردازد) شاخصی از احساسات بخش هایی از آفریقایی ها و نقطه نظرهای جهانی در باب قرنطینه در آفریقا را به دست می دهند.
رسانه های اجتماعی دسترسی به صداهای متفاوت و روایت هایی که در خلال وضعیت های بحرانی پدیدار می شوند تقویت می کنند؛ به ویژه در خلال قرنطینه که ارتباط اجتماعی عادی منع می شود. رسانه های اجتماعی می توانند در بحران های بعدی سلامت در حفظ پیوستگی و مطلع نگهداشتن (یا حتی اطلاعات غلط دادن به مردم) نقش عمده رو به تزایدی ایفا نمایند.
در طول این بیماری همه گیر، استفاده های نوآورانه زیادی از رسانه های اجتماعی مانند کارزارهای جمع سپاری[7] برای دستیابی به نظرات در مورد سیاست ها وجود داشته است، و با رشد استفاده از رسانه های اجتماعی در آفریقا، چنین نوآوری هایی می توانند در آینده به طور مفید در این قاره گنجانده شوند.
این بینش‌ها میتوانند در برنامههای آمادگی همه‌گیری در همه گیری های آتی گنجانده شوند تا تصمیم‌گیری‌های سیاستی را با اولویت‌ها و دیدگاههای جمعیت‌های آسیب‌دیده هماهنگ‌تر نمایند.
یافته‌های تحقیق ما همچنین پیامدهای مهمی برای توسعه کارزارهای ارتباطی تغییر رفتار دارد. این نشان داده شده است که پلتفرم هایی مانند توییتر در انتشار اطلاعات در مورد موضوعات مورد توجه عمومی نسبت به ارتباطات رسمی و بازاریابی موثرتر هستند.
از آنجا که سیاستگذاران و شهروندان عادی تهدیدهای بهداشتی را با استناد به شواهد موجود و اولویت‌های اجتماعی بررسی میکنند، مهم است که تنوع نیازها و تضادها در مورد پیام‌رسانی سلامت و سیاستهای پاسخ به همه گیری شناخته شوند.
[1] What can we learn from social media during pandemics?
[7] جمع‌سپاری (به انگلیسی Crowdsourcing) به معنای برون‌سپاری یک پروژه به انبوه مردم است. این کار معمولاً از طریق فراخوان عمومی در اینترنت انجام میشود.
این تحقیق با هدف تجزیه و تحلیل اهمیت ارتباط مشارکتی به عنوان راهبردی حیاتی در ساخت رابطه شهروندی از طریق بررسی جامع ادبیات تخصصی به عمل آمده و هدف آن به روز رسانی دانش مربوط به رابطه شهروندی و ساختار آن، ارتباطات مشارکتی و سهم آن در ساخت شهروندی و همچنین رویکردهای به روز ارتباط مشارکتی است. نتایج مطالعه در اساس از مجلات علمی نمایه شده در Scopus، Web of Science، Scielo، Redalyc و Dialnet استخراج شد. تمام استنادها و مراجع کتابشناختی با استفاده از پایگاه مندلی مدیریت شدند.
بر اساس نتایج اولیه دریافته شد که ارتباطات مشارکتی پیوستگی و انسجام جوامع محلی را بر اساس پروژه های مشترک، تصمیم گیری، مشارکت و کنش هایی که به شهروندان منفعت برساند، آسان میسازد. نتیجه این مطالعه آن است که رابطه شهروندی بر اساس شرایط شهروند پیوسته در حال تغییر است و همچنین لازم است که پیوند میان روابط شهروندی و مشارکت در پیگیری توسعه اجتماعی – فرهنگی بازسازی شود. به همین ترتیب نیز مشارکت اجتماع محلی باید مشروع، کل نگر و یکپارچه باشد. بر این اساس سهم ارتباطات در پویایی کنش گران اجتماعی نهفته است؛ و در نهایت رویکردهای ارتباطات مشارکتی، رفتارهای اجتماعی تعیین کننده را برای دستیابی به توانمندسازی اجتماعی ا پویا میسازد.
یکی از اثرات ماندگار بحران قیمت مواد غذایی در سال‌های ۲۰۰۷-۲۰۰۸ بر سیستم غذایی جهان، تملک فزاینده زمینهای کشاورزی در کشورهای در حال توسعه توسط کشورهای دیگری است که به دنبال تضمین منابع غذایی خود هستند.
افزایش فشار بر منابع طبیعی، کمبود آب، محدودیت‌های صادراتی که تولیدکنندگان عمده در زمان بالا بودن قیمت مواد غذایی اعمال میکنند، و بی‌اعتمادی فزاینده به عملکرد بازارهای منطقهای و جهانی، کشورها را از نظر زمین و آب برای یافتن ابزارهای جایگزین برای تولید غذا دچار چالش کرده است. تملک و تصاحب زمینهای کشاورزی سایر قلمروها، اگرچه پتانسیل تزریق سرمایهگذاری را در کشاورزی و مناطق روستایی در کشورهای در حال توسعه فقیر افزایش داده است، اما نگرانی‌هایی را در مورد تأثیرات آن بر مردم فقیر محلی و خطر از دست دادن دسترسی و کنترلشان بر زمین‌هایی را که به آن وابسته هستند، افزایش میدهد. بنابراین بسیار مهم است که اطمینان حاصل شود معاملات زمین و محیطی که در آن کشت فراسرزمینی انجام می شود، به گونه ای طراحی شده باشد که تهدیدات را کاهش داده و فرصت ها را برای همه طرف های ذی نفع تسهیل کند. ناکارآمدی کشاورزی، الگوهای آب و هوایی ناپایدار،کمبود آب و استفاده ناکارآمد از آب موجب خشکسالی، شوری و آلودگی خاک، فرونشست زمین و مهاجرت روستایی در خاورمیانه شده و کشورهای این منطقه از جهان را در زمره فعال ترین دولتها در زمینه کشت فرا سرزمینی قرارداده است. در این یادداشت به صورتی مجمل به تلاش های پیگیرهمسایگان ایران درخصوص تامین امنیت غذایی شان از طریق رویکرد کشت فرا سرزمینی می پردازیم و برخی ابتکارات شرکتهای چند ملیتی را در این رابطه بررسی خواهیم نمود.
کاربرد مدیریت خطر فاجعه به معنای به کارگیری سیاستهای کاهش ریسک فاجعه و راهبرد های ممانعت از مخاطره فاجعه جدید، کاهش ریسک فاجعه موجود و مدیریت خطر باقی مانده، و همکاری است برای تقویت تاب آوری و کاهش تلفات فاجعه. پرونشن وب یک پلتفرم اشتراک‌گذاری دانش جهانی برای کاهش خطر فجایع و انعطاف‌پذیری است. دفتر کاهش خطر بلایای سازمان ملل متحد (UNDRR) اسپانسر این پلتفرم است. دفتر کاهش خطر بلایای سازمان ملل متحد، دولت ها، شرکا و جوامع را گرد هم می آورد تا خطر و خسارات ناشی از بلایا را کاهش دهند و آیندهای امنتر و پایدار را تضمین کنند. مطلب حاضر تعاریف مفهومی چند اصطلاح است در مقوله مدیریت خطر فاجعه.
اقدامات مدیریت خطر فاجعه را میتوان در انواع مدیریت آینده نگر خطر فاجعه، مدیریت اصلاحی خطر فاجعه و مدیریت جبرانی خطر فاجعه که مدیریت خطر باقی مانده نیز خوانده می شود، تقسیم کرد.
به طور معمول اقتصاد دانان از درگیر شدن در موضوع نقش فرهنگ در اقتصاد پرهیز می کنند؛ اما آن گونه که نویسنده مقاله حاضر استدلال می کند رابطه فرهنگ و توسعه به این سادگی ها هم نیست. نویسنده مقاله آقای آگوستو لوپز-کلاروس اقتصاد دان بین المللی و در حال حاضر مدیر اجرایی و رییس مجمع حکمرانی جهانی در بانک جهانی است. وی در زمان نگارش این مقاله (۱۰ دسامبر ۲۰۱۴) مدیر شاخص های جهانی و تحلیل در بانکجهانی بود. این مقاله با همکاری وبلاگ “The World Bank’s Let’s talk Development “ منتشر شده است.
تاکنون به دلایل گوناگون، اقتصاددانان از درگیر شدن بسیار در مفهوم فرهنگ و رابطه آن با توسعه اقتصادی اجتناب کرده اند. یک پذیرش عمومی وجود دارد که فرهنگ باید در هدایت یک جمعیت در یک مسیر خاص نقش داشته باشد، اما همان گونه که لندز (۱۹۹۸) اشاره می کند، ناخشنودی از انتقادهای گاه و بیگاه از برخی فرهنگ ها، گفتمان عمومی گسترده تر را نسبت به موضوع ارتباط فرهنگ با توسعه دلسرد کرده است. ما در مقاله اخیر نقش فرهنگ در توسعه اقتصادی بحث میکنیم که این موضوع، موضوع سادهای نیست.
در آغاز بحث، شخص با معضلات تعریف موضوع مواجه می شود. هرچه این تعریف جامع تر باشد، در توضیح الگوهای توسعه کم تر کمک می کند. اقتصاددانان تمایل دارند فرهنگ را به صورت محدود تعریف کنند:
“باورها و ارزش‌های عرفی که گروه‌های قومی، مذهبی و اجتماعی نسبتاً بدون تغییر از نسلی به نسل دیگر منتقل میکنند“.
در سایر بخشهای کتاب چگونگی مفهوم سازی و کاربردی شدن ارتباطات در توسعه مطرح شده است. علیرغم این، بازتاب عمیقتر چگونگی درک ارتباطات و به کارگیری آن به طور خاص در توسعه پایدار میتواند ارزشمند باشد. اصطلاح توسعه پایدار به شکل رسمی با تعریف کلی تکامل یافته در اجلاس زمین در سال ۱۹۹۲ در ریودوژانیرو همراه گردید و انتظار میرود که “به صورتی برابر به نیازهای توسعه و محیط زیست نسلهای فعلی و آینده پاسخ گوید”.
در حالی که چنین تعریف مبنایی برای درک رایج فراهم میکند؛ مفهومی دقیق و سازگار را از آن چه که در شرایط عملی میگذرد، ارائه نمیدهد.
اگرچه بسیاری از سازمانها همیشه تعریفی همسان را از موضوع به اشتراک نمیگذارند؛ اما توسعه پایدار به طور معمول با دو بعد اساسی در نظر گرفته میشود: محیط زیست و توسعه روستایی. در برخی سازمانها مانند بانک جهانی نیز ابعاد اجتماعی به عنوان قلمرویی کلیدی در این زمینه در نظر گرفته میشود.
بعضی سازمانها به صراحت به ابعاد اقتصادی به عنوان جزئی کلیدی در توسعه پایدار نیز اشاره می کنند، هرچند این موضوع میتواند در تمامی ابعاد در نظر گرفته شود. با ترکیب سه بعد پیش گفته، مفهومی که دربرگیرنده گستره وسیعی از مسائل توسعه است نثبیت می گردد. در همان حال که پیوندی مستقیم میان مردم و به ویژه فقیرترین و حاشیهایترین بخشهای جامعه با اقداماتی که هدفشان بهبود زندگی مردم است ایجاد میشود.
مطلب پیش روی در پی توضیح آن است که در پس سیاستهای توسعه روستایی از نیم قرن گذشته تاکنون چه کژکارکردهایی نهفته است و بیخبری سیاستگذاری و سیاستگذاران راه را برای وقوع چه فجایعی را در روستا و برنامه های توسعه روستایی گشوده است.
محمل تئوریک توسعه روستایی در ایران
در یک نگاه کلی در دیدگاههای تئوریک دو سنت نظری مرتبط با جوامع روستایی وجود دارد: یک سنت، جامعه روستایی را به عنوان جامعه‌ای همگن و در دیگری آن را جامعه‌ای نامتجانس در نظر میگیرند. تفسیر اول سنتی‌تر است، به نحوی که اکثر جامعهشناسان کلاسیک را مفتون خویش ساخته است. دیدگاه استاتیک باور دارد که جوامع روستایی باید پذیرندگان عناصر تغییر باشند. این دیدگاه خاستگاه گسترش رویکرد نوسازی و طراح برنامههای توسعه از بالا به پائین و برون زا است. تئوری‌های نوسازی از تئوری‌های کارکردی و تکاملی الهام میگیرند و محققان این مکتب مدرنیزاسیون را به عنوان یک فرآیند با منشأ اروپایی فرض میکنند که از آن خاستگاه جغرافیایی- تاریخی خاص سر برآورده ؛ در بین جوامع مختلف آن سرزمین منتشر شده و ماهیتی برگشتناپذیر دارد. ( آلوین سو،۲۰۰۱). بسیاری از محققان باور دارند که ملتهای جدید همان راهی را خواهند پیمود که ملتهای اروپای غربی تاکنون پیموده‌اند. بر این اساس بسیاری از کشورهای در حال توسعه تلاش کرده‌اند تا از استراتژی توسعه یرون زا در چارچوب مدلهای مدرنیزاسیون، تکنوکراتیک تجربی، رفرمیستی اصلاحگر در جهت تحقق توسعه روستایی استفاده کنند و بر افزایش تولید محصولات کشاورزی از طریق کاربرد تکنولوژی و نهاده‌های کشاورزی و بازرگانی کشاورزی از طریق جهت دادن آن به سمت تولیدات تجاری و صادراتی، شکست زنجیره‌های سنتی، ترویج تئوری‌های توسعه‌ای غربی مناسب و تحقق انقلاب سبز، تمرکز نمایند.
در اکثر کشورهای در حال توسعه، کشاورزی منبع اصلی درآمد جمعیت است. عدم دسترسی به اطلاعات ، بازده پایین، تنشهای کشت[۱] و درآمد کم را در پی دارد.
امروزه فن آوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) استعداد ایجاد تحول را در کشاورزی دارد. در اینجا اندکی بر چگونگی مشارکت فنآوری اطلاعات و ارتباطات در توسعه کشاورزی به واسطه تلفن های همراه در قلمروی روستایی آفریقا میپردازم. به گونه مشخص پرسش این است:
آیا تلفنهای هوشمند[۲] و برنامههای کاربردی آنها میتوانند به طور موثر در توسعه کشاورزی در مناطق روستایی آفریقا مشارکت داشته باشند؟ آیا سیستم کد دادههای خدمات تکمیلی بدون ساختار[۳] میتواند در توسعه کشاورزی در مناطق روستایی آفریقا مشارکت کند؟ پس از بیان نحوه مشارکت گوشیهای هوشمند در توسعه کشاورزی برخی از محدودیت‌های آن را در محیط روستایی عنوان میکنم و در پایان نشان می‌دهم که چگونه کد USSD میتواند به بهترین شکل در توسعه کشاورزی مشارکت کند.
گوشیهای هوشمند و برنامههای کاربردی آنها با نوآوریهای بزرگی همراه شدهاند. این برنامهها برای کمک به کشاورزان در کاهش تنش در کشت ،کسب اطلاعات مرتبط در مورد شیوه های کشاورزی خوب، آب و هوا، کیفیت نهاده ها، گرایش بازار و نظایر این ها توسعه یافتهاند. از طریق رسانه های اجتماعی، وب سایت ها و سایر برنامهها کشاورزان میتوانند مهارتهای خود را بهبود بخشند؛ تجربیات خود را به اشتراک گذارند و حتی محصولات خود را به صورت آنلاین با استفاده از گوشیهای هوشمند خود به فروش رسانند.
در کشور کامرون بر اساس بررسی “سند طراحی برنامه ارتقای کارآفرینی کشاورزی کشاورزی جوانان (PEA-Jeune) در واقع، بیش از ۶۱ درصد از جمعیت کامرون در مناطق روستایی زندگی میکنند و حدود ۷۸ درصد آنها کمتر از ۳۴ سال سن دارند. تنها ۶ نفر از هر ۱۰ نفر میدانند که چگونه به یکی از زبانهای رسمی (فرانسه و انگلیسی) بنویسند و بخوانند و ۴۸ درصد از جوانان دارای تحصیلات در سطح دوره ابتدایی هستند. از تجزیه و تحلیل یک نمونهگیری در یک روستای کوچک در کامرون در مرکز منطقهای، در بخش لکی[۴] دریافته شد که ۱۵ نفر کشاورز (۶ درصد از اعضای نمونه ۲۵۰ نفری تلفن هوشمند داشتند.۱۰ نفر از ۱۵ نفر مزبور از آن صرفاً برای دریافت و برقراری تماس استفاده میکردند؛ سه نفر در مورد رسانههای اجتماعی چیزهایی میداننستد؛ اما اطلاعات محدودی در مورد استفاده از آنها داشتند و ۲ نفر (از مناطق شهری) دانشی متوسط در مورد نحوه استفاده از تلفنهای هوشمند و برنامههای کاربردی آن داشتند. جدای از آن، گوشیهای هوشمند هنوز برای کشاورزان گراناند و مشکل شبکه در مناطق روستایی وجود دارد که منجر به اتصال ضعیف یا عدم اتصال به اینترنت میشود. بنابراین، با وجود برنامههای کاربردی تلفنهای هوشمند و وب‌سایت‌های متعددی که برای توسعه کشاورزی ایجاد شده است، اگر این محدودیت‌ها در نظر گرفته شوند، بهترین تأثیر را خواهد داشت.
با این وجود، اکثر مردم در مناطق روستایی اغلب از طریق به کارگیری ساده و معمولی تلفن همراه که ارزانتر و مقرون به صرفه است، ارتباط برقرار میکنند. در کامرون سه اپراتور تلفن همراه بیشتر در مناطق روستایی حضور دارند و حدود ۹۸ درصد کشاورزان به طور متوسط مالک دو سیم کارت هستند. جوانان و زنان در گروه جمعیت فعال اطلاعات خوبی در مورد طرز کار تلفنهای همراه هنگام شمارهگیری و برقراری تماس، تأیید شماره سیمکارت یا حساب و موجودی و اعتبار خود دارند. علاوه بر آن، اپراتورها به طور منظم از کد *xxx# یا #xxx# در سامانه USSD استفاده میکنند.
در خصوص توسعه کشاورزی به ویژه در تجاری سازی کاکائو و داشتن قیمت روز، کشاورزان کد USSD داده شده را وارد میکنند و میتوانند قیمت را تنها در چند دقیقه دریافت کنند. این سامانه میتواند به بهترین وجه بر توسعه کشاورزی تأثیر بگذارد، از طریق آن، کشاورزان میتوانند اطلاعات مرتبطی در مورد کیفیت نهادهها ، شرایط آب و هوایی و تمایل بازار داشته باشند؛ همچنین با توجه به منطقه و نوع محصول زراعی خود، کشاورزان میتوانند از طریق پیام کوتاه از کیفیت و توصیههای برگرفته از فرآیند اقدامات خوب کشاورزی[۵] بهره مند شوند.
البته گوشیهای هوشمند و کاربردهای آنها نوآوری‌هایی هستند با راه‌حل‌هایی خوب برای توسعه کشاورزی ، و به کشاورزان کمک میکنند که به اطلاعات مرتبط با نیازهای خود دست یابند. گوشیهای هوشمند در بهبود کار ترویج کشاورزی و خدمات مشاوره مشارکت دارند. در مناطق روستایی آفریقا، این نوآوری به دلیل گران بودن، اتصال ضعیف یا نبود اینترنت و دانش ناکافی کشاورزان در مورد استفاده از آن ها دستخوش محدودیت است. با توجه به این محدودیت‌ها، نوآوران باید به گزینه‌هایی بیاندیشند که بتوانند به بهترین وجه به کشاورزان کمک کنند و با مناطق روستایی آفریقا سازگار باشند؛ مانند توسعه روشهایی که به راحتی از طریق گوشیهای ساده در دسترس باشند و اطلاعات مورد نیاز را از طریق پیامک و سیستم کد USSD ارائه کنند.
[۱] تنشهای کشت شرایطیاند که در آن گیاه در شرایط محیطی غیرمطلوب رشد میکند و نیازهای آن افزایش مییابد. تنش یا استرس با هر شرایط نامطلوب مرتبط است. هر ماده‌ای که روی متابولیسم گیاه، تولیدمثل آن، رشد ریشه یا رشد گیاه، اثر منفی بگذارد، گیاه را دچار تنش یا استرس میکند. تنش یا استرس گیاه به شکل‌های مختلف و با مدت‌های متفاوت اثر میگذارد. برخی از تنشها منشأ طبیعی دارند، مانند خشکسالی، سرمازدگی و تغییرات زیاد دما و باد. برخی دیگر به‌علت فعالیتهای انسانی بروز میکنند مانند آبیاری بیش از حد یا تخریب ریشه‌ها.
[۲] Smartphones
[۳] Unstructured Supplementary Service Data (USSD) داده خدمات تکمیلی بدون ساختار (USSD) عنوان پروتکلی است که توسط تلفنهای مبتنی بر شبکه‌های سلولی GSM به منظور ارتباط با سیستمهای رایانه‌ای فراهم‌کننده سرویس استفاده میشود. از کدهای USSD با عناوینی همچون کدهای سریع یا Quick Codes، کدهای ویژگی یا Feature Codes و کد دستوری نیز یاد میشود. کدهای (USSD) دارای حداکثر طول ۱۸۲ کاراکتر می‌باشند. این کدها (یا پیام‌ها) با علامت ستاره (*) آغاز میشوند، با تعدادی رقم که نشان‌دهنده یک دستور یا داده است ادامه یافته و با علامت Hash یا مربع (#) نیز به پایان می‌رسند. ارقام تشکیل‌دهنده یک پیام USSD ممکن است در قالب گروه‌هایی با استفاده از علامت ستاره از یکدیگر جدا شوند. برای آن که کاربر آغاز کننده یک ارتباط USSD باشد کافی است کد موردنظر را شمارهگیری نماید.
[۴] LEKIE
[۵] اقدامات خوب کشاورزی (Good Agricultural Practices(GAP) به کلیه فعالیتهای مرتبط با مدیریت تولید محصولات کشاورزی در مراحل کاشت، داشت، برداشت، جدا سازی، بستهبندی، نگهداری و حمل و نقل گفته میشود که با در نظر گرفتن همه جوانب اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی و به منظور کاهش آلایندههای فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی اقدامات مناسبی صورت میگیرد. صدور گواهی محصولات کشاورزی با اقدامات خوب کشاورزی GAP در بخشهای مختلف قابل اجرا است و انجام کلیه مراحل فعالیتها و صدور گواهینامه در زمان محدود و در صورت انطباق نتایج آزمایشها انجام می شود.
پسرک ده ساله ای به نام دهینشوار [۳] پس از تایپ دقیق کلمه”آلاسکا” در رایانه شخصی منتظر تایید ماند. آوریل ۲۰۰۴ بود و من در حال بازدید از یک مرکز ارتباط دور[۴] در روستای کوچک رتاوادی[۵] با سه ساعت فاصله تا بمبئی بودم . اتاق کوچک با کف خاکی، که فقط با یک در آلومینیومی باز و روشن میشد. خالی، به جز یک میز، یک صندلی، یک رایانه شخصی، یک مبدل جریان و یک باتری بزرگ تراکتور که وقتی برق شبکه در دسترس نبود، رایانه را تغذیه میکرد. بیرون، یک گاو کوهان دار ساقه های خشک را می جوید و یک بز بع بع خفیفی میکرد. پسر را تشویق میکردم، اما در مورد هزینه ای که والدینش به معلم تایپ پرداخت بودند متعجب بودم. پسرشان داشت یاد میگرفت کلماتی که هرگز استفاده نمیکرد را به زبانی که هرگز صحبت نمیکرد بنویسد. به گفته صاحب مرکز والدین دهینشوار ماهیانه صد روپیه (حدود ۲۰/۲دلار) برای چند ساعت درس در هفته پرداخت میکردند. این ممکن است زیاد به نظر نرسد؛ اما در رتاوادی، دو برابر شهریه تمام وقت در یک مدرسه خصوصی بود. معارفه من در حوزه تازه تاسیس فن آوری اطلاعات و ارتباطات برای توسعه[۶] که در اینجا به اختصار آی.سی.تی.فور.دی[۷] خوانده میشود، این گونه بود. هدف آی. سی. تی.فور. دی استفاده از قدرت فن آوریهای اخیر – به ویژه رایانه شخصی، تلفن همراه و اینترنت – برای کاهش مشکلات فقر جهانی است.
آی. سی. تی.فور .دی از دو روند متقاطع سرچشمه میگیرد: ظهور یک جامعه بین المللی توسع های مشتاق راه حل های جدید برای چالش های تقریباً غیر قابل حل اجتماعی-اقتصادی و همچنین گسترش یک صنعت فن آوری بلند پروازانه موفق در بازارهای نوظهور و امور بشردوستانه. این دومی باعث شد که من به هندوستان نقل مکان کنم.
من به عنوان یک دانشمند در زمانی که ظهور هندوستان به عنوان یک ابرقدرت فن آوری اطلاعات، سرمایه گذاریهای شرکت های چند ملیتی را به آن کشور کشاند، در زمینه پژوهش رایانه برای تحقیقات مایکروسافت در ایالات متحده کار میکردم. در سال ۲۰۰۴ از من خواسته شد که در راه اندازی یک آزمایشگاه در بنگلور کمک کنم و من از فرصت استفاده کردم.
در حالی که مأموریت گسترده‌تر آزمایشگاه، مشارکت دادن استعدادهای علمی و مهندسی هندوستان در تحقیقات علوم رایانه بود؛ من این شانس را داشتم که یک گروه تحقیقاتی آی. سی. تی.فور.دی را راه‌اندازی کنم؛ جایی که امیدوار بودم تخصص خود را به چیزی با ارزش اجتماعی گسترده‌تر اختصاص دهم. در آن زمان، مراکز موسوم به ارتباط دور[۸] نشانه هایی از فن آوری اطلاعات و ارتباطات برای توسعه بودند. مراکز ارتباط دور مانند کافی نت ها بودند؛ با این تفاوت که در جوامع فقیر و با هدف تسریع رشد اقتصادی-اجتماعی استقرار یافتند.
مراکز ارتباط دور اغلب به‌طور کامل یا جزئی توسط سازمان‌های خارجی – دولتها، سازمان‌های غیردولتی، دانشگاه‌ها، صنعت- حمایت میشوند که هدف‌های ثانویه مختلفی از سود و تبلیغات گرفته تا افزایش تعامل با حوزه‌های رای‌دهنده را در بر میگیرند.
در رتاوادی مرکز ارتباط دور به طور مشترک توسط یک استارت آپ[۹] انتفاعی و یک موسسه غیرانتفاعی محلی ایجاد شد. شرکا بر این باور بودند که مرکز ارتباط دور هم خدمات اجتماعی را برای جامعه محلی و هم درآمدی را برای یک کارآفرین محلی فراهم میکند و در واقع، تا حدودی هر دو کار را هم انجام داد. وقتی بازدید کردم، مرکز ارتباط دور دو دانشجو داشت. گاهی اوقات، یک جوان دانشگاهی برای استفاده از اینترنت با مبلغی معادل ۲۵/۰ دلار در ساعت وارد می شد. مالک مرکز به خود می بالید که با به کارگیری رایانه شخصی در مرکز برای انجام خدمات ورود داده های مورد نیاز بیمارستان محلی درآمد اضافی کسب کرده است. بعضی از مراکز ارتباط دور بسیار موفق بوده اند. یکی از اپراتورها در جنوب هند گزارش داد که با ترتیب دادن یک ویدئو کنفرانس به موقع بین او و یک متخصص کشاورزی دانشگاه، محصول بامیه یک کشاورز را نجات داد. یکی دیگر پس از افتتاح یک مرکز آموزش رایانه به افزایش سه برابری درآمد خود افتخار می کرد.
عناوین مطبوعات نیز بی‌وقفه تملق آمیز بوده‌اند: “کشاورزان سویا در هند به دهکده جهانی ملحق میشوند” (نیویورک تایمز). “کیوسک‌های دهکده، شکاف دیجیتالی هند را پر میکنند” (واشنگتن پست). “کشاورز کنیایی اینترنت را به عنوان ناجی محصول سیب زمینی تحسین می کند” (بی بی سی).
این داستان‌ها امیدهای زیادی را برای مراکز ارتباط دور برانگیخت: آموزش از راه دور هر کودکی را به یک دانش‌آموز تبدیل میکند. پزشکی از راه دور می تواند سیستم های مراقبت بهداشتی روستایی ناکارآمد را علاج کند. شهروندان خدمات خود را به صورت محلی و مستقیم و با دور زدن مقامات فاسد دولتی به یکدیگر ارائه خواهند داد.
آشوک جونجونوالا[۱۰] یکی از اعضای شورای مشورتی علمی نخست وزیر هند، پیشنهاد کرد که مراکز ارتباط دور میتوانند درآمد را در روستاهای روستایی دو برابر کنند. خانم سوامیناتان[۱۱]که عموما با “انقلاب سبز” هندوستان در کشاورزی شناخته می شود، خواستار ایجاد یک مرکز ادتباط دور در هر یک از ۶۴۰ هزار روستای این کشور شد. کشورهای دیگر نیز از این روند پیروی کرده و برنامه های مرکز ارتباط دور ملی خود را اعلام کردند. پیرامون مراکز ارتباط دور هیجانی ایجاد شد و به تمامی فعالان آی.تی.سی.فور.دی برای توسعه سرایت کرد. افراد برجسته در هر دو بخش فن آوری و توسعه مشتاقانه به هیجان بحث می افزایند و طرفداران آی.تی.سی. فور.دی به طور فزاینده ای آن را با زبان نیازها و حقوق در هم می آمیزند.
نیکلاس نگروپونته[۱۲]بنیانگذار پروژه یک لپ تاپ برای هر کودک[۱۳]، پروژه ای که به دستیابی هر کودک فقیر به لپ تاپ های ارزان قیمت اختصاص دارد، ادعا می کند: “کودکان در جهان در حال توسعه به جدیدترین فن آوری، به ویژه سخت افزار بسیار مقاوم و نرم افزارهای نوآورانه نیاز دارند “.
کوفی عنان نیز از آن پروژه حمایت عمومی کرد. ادوارد فریدمن[۱۴] مدیر مرکز مدیریت فن آوری برای توسعه جهانی، مهندسان دخیل در آی.تی.سی.فور.دی را توصیف می کند.او می نویسد:
“نیاز مبرمی به استفاده از فن آوری اطلاعات برای مراقبت های بهداشتی روستایی در جنوب صحرای آفریقا وجود دارد”.
یک نظرسنجی در سراسر جهان که به سفارش بی‌بی‌سی انجام شد، نشان داد که ۷۹ درصد از نزدیک به ۲۸ هزار بزرگسال مورد نظرسنجی – عمدتاً از کشورهای ثروتمندتر و کسانی که به اینترنت دسترسی دارند – به شدت با این جمله موافق یا تا حدودی موافق بودند: “دسترسی به اینترنت باید حق اساسی همه مردم باشد.”
با این حال، موفقیت های آی.سی.تی.فور.دی اندک، زودگذر و بسیار دور از هم هستند. در روستای رتاوادی، مالک مرکز ارتباط دور تقریباً بیست دلار در ماه درآمد داشت؛ اما هزینه‌های ماهانه سخت‌افزار، برق، اتصال و نگهداری صد دلار بود. مدت کوتاهی پس از بازدید من آن مرکز تعطیل شد. در طی پنج سال از نزدیک ۵۰ مرکز ارتباط دور را در سراسر آسیای جنوبی و آفریقا بازدید کردم. اکثریت قریب به اتفاق این مراکز شباهت زیادی به مرکز ارتباط دور رتاوادی داشتند. محلی ها به ندرت در اینترنت ارزش زیادی می یافتند و اپراتورهای مرکز تلفن حتی توان عرضه خدمات ناچیز موجود را به بازار نداشتند. اکثر آن ها به همان سرنوشت مرکز ارتباط دور رتاوادی دچار شدند؛ یعنی در مدت زمان کوتاهی پس از افتتاح تعطیل شدند.
تحقیقات روی مراکز ارتباط دور اگر چه از نظر دقت و مقیاس محدود است؛ اما مشاهدات مرا در مورد عملکرد ضعیف آن ها تأیید میکند. بر اساس کشف زود هنگام من این سرمایه گذاری های عمدتا شکست خورده منعکس کننده یک الگوی بزرگ تر در فن آوری و توسعه هستند که در آن فن آوری های جدید خوش بینی و شور و نشاط را در نهایت با واقعیت های نا امید کننده از بین می برند.
ناظران دانشگاهی، مراکز ارتباط دور و سایر پروژه‌های آی.سی.تی.فور.دی را تخریب شده میدانند و دلایل بسیاری را برای شکست این طرح‌ها برمی شمارند: علاقه‌مندان به آی.سی.تی.فور.دی فن آوری متناسب با زمینه را طراحی نمیکنند، به هنجارهای اجتماعی-فرهنگی پایبند نیستند، تامین برق ضعیف است، روابطی را با دولت‌های محلی ایجاد نمیکنند، مشارکت جامعه را دعوت نمیکنند، عمدتا خدماتی که نیازهای محلی را برآورده کند ارائه نمیدهند، زیرساخت‌های حمل‌ونقل بدی را لحاظ می کنند، یک الگوی مناسب مالی ندارند، انگیزه‌هایی برای همه ذینفعان فراهم نمیکنند و غیره. هر یک از این انتقادات تا حدودی معتبر هستند و مداخلهگران آی.سی.تی.فور.دی گاهی اوقات روی بررسی آن ها تمرکز میکنند. اما این فهرست طولانی مشکلات در نهایت هیچ بینشی در مورد دلایل ضعف پروژه‌های آی.سی.تی.فور.دی در عمل به وعده‌های خود ارائه نمیدهد؛ حتی زمانی که پسرعموهای آن ها در جهان توسعه‌یافته به شکل نت‌بوک[۱۵]، بلک بریز[۱۶] و فیس بوک[۱۷] رشد میکنند.
هیچ چیز بیشتر از یافتن راهی برای فن آوری رفع علت فقرزدایی، گروه مرا خوشحال نمیکرد. اما زمانی که پروژه‌های تحقیقاتی را در حوزه‌های مختلف (آموزش، تامین مالی خرد، کشاورزی، مراقبت‌های بهداشتی) و با فن آوریهای مختلف (رایانه، تلفنهای همراه، وسایل الکترونیک طراحی‌شده سفارشی) انجام دادیم، الگویی پدیدار شد که ارتباط چندانی با خود فن آوری‌ها نداشت. در هر یک از پروژه‌های ما، تأثیرات یک فن آوری کاملاً به قصد و ظرفیت افرادی که آن را مدیریت میکردند وابسته بود. موفقیت پروژه های رایانه شخصی در مدارس به مدیران حامی و معلمان متعهد بستگی دارد. فرآیندهای اعتبار خرد با تلفن های همراه به دلیل سازمان های تامین مالی خرد موثر عمل کرد. آموزش شیوه‌های کشاورزی از طریق ویدئو به مسئولان توسعه کشاورزی و کارکنان غیرانتفاعی متعهد نیاز داشت. در موفق‌ترین پروژه‌های ما در زمینه آی.سی.تی.فور.دی سازمان‌های همکار فعالیت سخت توسعه واقعی را انجام دادند و نقش ما صرفاً کمک و تقویت تلاش های آن ها با فن آوری بود. اگر بخواهم همه چیزهایی را که از طریق تحقیق در آی.سی.تی.فور.دی یاد گرفتم خلاصه کنم، چنین خواهد گفت: فن آوری – صرف نظر از آن که چقدر خوب طراحی شده باشد – فقط یک بزرگنمایی از قصد و ظرفیت انسان است. فن آوری، جایگزین نیست. اگر بنیادی از افراد شایسته و با نیت خوب دارید، فن آوری مناسب میتواند ظرفیت آنها را تقویت کند و به دستاوردهایی شگفت انگیز منجر شود.اما، در شرایطی که نیت انسانی منفی باشد، مانند بوروکرات‌های فاسد دولتی، یا حداقل ظرفیت وجود داشته باشد، مانند افرادی که از آموزش ابتدایی محروم شدهاند، هیچ میزان از فن آوری اوضاع را تغییر نخواهد داد.
فن آوری بدان سبب که تأثیر آن با توجه به تغییرات اجتماعی مضاعف است به بزرگ نمایی می انجامد .باید بین وقوع تغییرات مضاعف و افزایش کمابیش تغییرات تفاوت قایل شویم. در جهان توسعه‌یافته، این تمایل وجود دارد که اینترنت و سایر فن آوری‌ها را به‌عنوان عواملی ضروری و ذاتی با ارزش مثبت ببینند؛ اما سهم سودمند آن ها مشروط به ظرفیت جذب در میان کاربران است که اغلب در کشورهای در حال توسعه وجود ندارد. فن آوری تنها تا جایی دارای تأثیرات مثبت است که افراد مایل و قادر به استفاده مثبت از آن باشند. چالش توسعه بینالمللی آن است که اگر آمادگی جوامع فقیر و نیت خوب قلیل باشد؛ فن آوری نمیتواند کمبود را جبران کند. این نکته ممکن است زمانی که به صورت انتزاعی بیان میشود به اندازه کافی معقول به نظر آید؛ اما پیامد آن برای هر کسی که انتظار دارد جهان را با فن آوری نجات دهد مهم است.
شما نمیتوانید… حداقل، نمیتواند فن آوری در جایی به کار گرفته شود، در شرایطی که نیت و ظرفیت انسانی آن از قبل موجود نباشد، یا آن که تمایلی به سرمایهگذاری هنگفت در توسعه قابلیت ها و نهادهای انسانی ایجاد نشده باشد. باور معکوس – که توسط فن سالارها و تکنو اتوپییست ها به عنوان امر اعتقادی پذیرفته شده است – این است که انتشار گسترده فن آوری طراحی شده مناسب، فی نفسه، می تواند راه حل هایی برای فقر و سایر مشکلات اجتماعی ارائه دهد. این باورمندان پیش از تأیید شدن ارزش راه حل ها، یک راست سر وقت تعیین مقیاس مسائل جهانی میروند. آنها نفوذ فن آوری را با پیشرفت یکی می دانند. برای مثال “یک لپ تاپ برای هر کودک” به دنبال فعال کردن “یادگیری خودتوان” است.
معلمان ممکن است به طور کلی غایب باشند. “یک لپ تاپ برای هر کودک” به طور مداوم فن آوری خود را با توضیحات کمی از واقعیت‌های آموزش – آموزش معلمان، طراحی مجدد برنامههای درسی، تقویت سیستمهای ضعیف مدرسه،فروخته است. در مورد تعمیر و نگهداری فنی، قرار شد خود دانشآموزان آن را تامین کنند. عنوان “یک لپ تاپ برای هر کودک” نشان می دهد که هدف آن در درجه اول انتشار گسترده فن آوری است.
با این حال، تعداد کمی از ما آموزش مبتنی بر رایانه شخصی را برای فرزندان خود انتخاب میکنیم. این اسطوره مقیاس، مذهب طرفداران مرکز ارتباط دور است که معتقدند آوردن اینترنت به روستاها برای دگرگونی آنها کافی است. اخیراً یک مکتب تلفن همراه وجود دارد: عنوانی از مجله نیویورک تایمز “آیا تلفن همراه میتواند به پایان فقر جهانی کمک کند؟”. مقاله در ادامه تاکید کرد: “امکانات ناشی از گسترش تلفنهای همراه به طور بالقوه انقلابی هستند”.
“انقلابی” اغوا کننده است؛ زیرا گسترش فن آوری آسان تر از ایجاد تغییرات گسترده در نگرش های اجتماعی و ظرفیت انسانی است. به عبارت دیگر، مشقت خرید صد هزار رایانه شخصی بسیار کمتر از ارائه آموزش واقعی برای صد هزار کودک است. راه‌اندازی یک خط تلفن بهداشتی پیامک آسان‌تر از متقاعد کردن مردم به جوشاندن آب قبل از مصرف آن است. نوشتن برنامه ای که به مردم کمک کند بفهمند از کجا میتوانند دارو بخرند آسان تر است از آن که آنان را متقاعد کنید که دارو برای سلامتی مفید است.
این وعده مقیاس یک شاه ماهی قرمز است؛ اما طرفداران آی.سی.تی.فور.دی یا به صورتی آگاهانه یا به شکلی دیگر بر آن تکیه می کنند تا راه حل های خود را ترویج کنند.
برآورد هزینه های سالانه آی.سی.تی.فور.دی در سراسر جهان دشوار است. برآوردها از صدها میلیون تا ده ها میلیارد دلار آمریکا متغیر است. با توجه به وسعت سرمایهگذاری، هزینه فرصت های قابل توجه خواهد بود. هزینه هدف “یک لپ تاپ برای هر کودک” از یکصد دلار یا کمتر به ازای هر لپ‌تاپ و مقرون به صرفه به نظر میرسد(هزینه تهیه یک رایانه شخصی ار این هم بیش تر است)؛ اما این تقریباً نیمی از بودجه آموزشی هندوستان برای هر دانش‌آموز است که بیش تر آن نیز در حال حاضر به حقوق معلمان اختصاص دارد. با این حال این پرسش مطرح است که آیا یکصد دلار برای یک کامپیوتر منطقی است وقتی ۲۵ سنت در سال به ازای یک کودک برای تهیه قرص های کرم زدایی میتواند بروز انگلهای عامل بیماری را کاهش دهد و حضور در مدرسه را تا ۲۵ درصد افزایش دهد؟
علیرغم نیازهای حیاتی در همه زمینه‌های توسعه، طرفداران آی.سی.تی.فور.دی نه تنها هزینه فرصتهای فن آوری را نادیده میگیرند، بلکه برای تأمین مالی از بودجه‌های تخصیص یافته به اهداف غیر فن آوری نیز فشار می‌آورند.احتمالاً، این یکی از دلایلی بود که پشت سر گستاخی پروژه یک لپ تاپ برای هر کودک در ادعای “یک پروژه آموزشی، نه یک پروژه لپ‌تاپ” بود، در حالی که انتظار داشت دولتها یکصد میلیون دلار برای یک میلیون لپ‌تاپ، (حداقل سفارش اولیه) هزینه کنند.
حمادون توره، دبیرکل اتحادیه بینالمللی مخابرات، در نمونه‌ای خوب از اولویت‌های ناهنجار تقویت‌کننده‌های آی.سی.تی.فور.دی پیشنهاد میکند: “[دولتها باید] اینترنت را به‌عنوان زیرساخت اساسی، درست مانند جاده‌ها، دفع زباله‌ها و آب” در نظر بگیرند.
البته در شرایط فقر شدید، سرمایهگذاری برای دسترسی گسترده به وب لزوماً با هزینه‌های بهداشتی مناسب و زیرساخت های حمل‌ونقل رقابت میکند. اگر این فن آوری به نحوی بیشتر برای افراد فقیر، کم سواد و ناتوان و نه ثروتمندان، تحصیلکرده‌ها و توانمندان باشد کارسازتر خواهد بود.
اما “نظریه فن آوری به عنوان بزرگ نمایی” به نتیجه معکوس منتهی می شود: هر چه ظرفیت فرد بیشتر باشد، فن آوری چیز بیشتری ارائه میدهد. هرچه ظرفیت فرد کمتر باشد، فن آوری ارزش کمتری دارد. در واقع، فن آوری به ثروتمندان کمک میکند تا ثروتمندتر شوند، در حالی که برای افزایش درآمد فقرا کار کمی انجام می دهد. در نتیجه شکاف بین دارندگان و ندارها وسیع تر می شود. فن آوری شکاف را از طریق سه سازوکار افزایش میدهد. اول، دسترسی ناهمسان؛ به این معنی که فن آوری به طور مداوم برای افراد ثروتمند و قدرتمند قابل دسترسی است و نه تنها برای به دست آوردن، بلکه برای بهره برداری، نگهداری و ارتقا نیز هزینهبر است و این “شکاف دیجیتالی” حتی زمانی که این فن آوری به طور کامل حمایت می شود نیز ادامه دارد. به عنوان مثال، اکثر کتابخانههای عمومی در ایالات متحده دسترسی رایگان به اینترنت دارند؛ اما ساکنان فقیرتر اوقات فراغت کمتری برای بازدید از آن ها دارند و به دلیل هزینه های ایاب و ذهاب دسترسی به آن ها دشوارتر است.
ممکن است موانع اجتماعی نیز وجود داشته باشد: بسیاری از مراکز ارتباط دور روستایی که من در کشورهای در حال توسعه بازدید کرده‌ام، به دلیل دستورات اجتماعی علیه اختلاط طبقه، قبیله یا جنسیت، در دسترس افراد کم برخوردار روستایی نبودند.
تولیدکنندگان فن آوری نیز به‌عنوان شرکتهای انتفاعی به طور کلی، شکاف دیجیتال را تقویت می کنند. آنها طبیعتاً محصولات خود را به سمت گروه‌های بزرگ‌تری از مشتریان ثروتمندتر که احتمال خرید بیشتری دارند، ارائه میکنند. فن آوری علاقه سهامداران به سود را تقویت میکند و در سطح جهانی، این بدان معناست که سخت‌افزار برای افرادی که در دفاتر با آب و هوای قابل کنترل و برق پایدار کار میکنند، طراحی میشود. نرم‌افزار به زبانهایی توسعه مییابد که عمده ترین و ثروتمندترین جمعیت جهان آن را درک میکنند و محتوا تمایل دارد برای مخاطبانی نوشته شود که بیشترین درآمد قابل تصرف را دارند. حتی زمانی که به نظر میرسد تولیدات آن ها رایگاناند، مانند تلویزیون یا گوگل، اغلب توسط تبلیغ کنندگانی که به دنبال مصرف کنندگانی با درآمد قابل تصرف بیشتر هستند، پشتیبانی میشوند.
نتیجه باز هم این است که افراد محروم بیشتر در معرض آسیب قرار میگیرند. هندوستان بیش از بیست زبان شناخته شده در سطح ملی دارد، با این حال تقریباً تمام نرم افزارهای مورد استفاده در آنجا به زبان انگلیسی هستند و استفاده از رایانه را برای کسانی که فقط به زبان محلی خود سواد دارند دشوار می کند. این تمایل خود را تقویت میکند: اگر یک فن آوری برای کسی طراحی نشده باشد، او آن را نخواهد خرید و اگر آن را نخرد، تولیدکنندگان چیزی برای او طراحی نخواهند کرد. مبارزه با این دسترسی ناهمسان امکان پذیر است. پروژه‌های مراکز ارتباط دور در واقع نمونه‌ای از این تلاش‌ها هستند؛ زیرا این مراکز همیشه مشتریان فقیرتر را هدف قرار میدهند. با این حال شیوه‌های پیشرونده با توجه به فن آوری به تنهایی به دلیل تفاوت‌های غیر قابل خنثی توسط فن آوری، مؤثر نیستند.
در جایی که بین تمامی بازیگران شرایط نابرابری وجود دارد، رعایت انصاف موضوع اساسی نیست. این معضل ما را متوجه سازوکار دوم می نماید: حتی اگر بتوان با دسترسی متفاوت از طریق فن آوری توزیع شده جهانی مقابله کرد، یک معضل دیگر یعنی ظرفیت متفاوت – از نظر آموزش، مهارتهای اجتماعی یا ارتباطات اجتماعی – باقی می‌ماند.
شرایط فرضی زیر را در نظر بگیرید. به شما و یک کشاورز فقیر از دهکده‌ای دورافتاده، هر کدام ۲۴ ساعت فرصت داده میشود تا تا آنجا که میتوانید برای خیریه مورد نظرتان پول جمع آوری کنید. هر دوی شما به یک رایانه متصل به اینترنت نامحدود دسترسی دارید و هیچ چیز دیگری برای انجام کار ندارید. چه کسی می تواند پول بیشتری جمع آوری کند؟ معلوم است. شما به دلیل تحصیلات، روابط اجتماعی، اعتماد به نفس و ظرفیتهای سازمانی خود این کار را انجام خواهید داد. فن آوری در هر دو مورد دقیقاً یکسان است. بنابراین تفاوت به دلیل ویژگیهای فردی است. میتوان استدلال کرد که پروژه های مرکز ارتباط دور فاصله چندانی با نسخه واقعی تجربه فرضی بالا ندارند.
مشتریان مراکز ارتباط دور از نظر سواد، تحصیلات، روابط اجتماعی، نفوذ سیاسی و غیره محدود هستند و بنابراین در ارزشی که می توانند از اینترنت استخراج کنند نیز دارای محدودیت خواهند بود. ارزش فن آوری با ظرفیت محدود، حداقلی است.
همراه با دسترسی و ظرفیت ناهمسان، مکانیسم سوم – انگیزه های ناهمسان – به گسترش واگرایی بین افراد ممتاز و حاشیه نشین کمک میکند. مردم میخواهند با فن آوری هایی که به آن دسترسی دارند چه کنند؟کسانی از ما که در آی.سی.تی.فور.دی کار کرده اند، اغلب متعجب شده اند که افراد فقیر برای کسب آموزش بیشتر، یادگیری در مورد شیوه های بهداشتی یا ارتقای مهارت های حرفه ای عجله نمیکنند. در عوض، به نظر میرسد که آنها از فن آوری در درجه اول برای سرگرمی استفاده میکنند. نظرسنجی‌های ارتباط دور نشان میدهند که وقتی روستایی به رایانه شخصی دسترسی پیدا میکند -خواه متصل به اینترنت باشد یا خیر- بیشترین استفاده توسط مردان جوان در حال بازی رایانه ای، تماشای فیلم، یا مصرف محتوای بزرگسالان خواهد بود. بسیاری در نرم افزارهای مورد نیاز برای دانلود ویدئوهای یوتیوب از رایانه شخصی و انتقال آنها بر روی تلفن همراه مهارت پیدا کردند. اما همین کاربران معمولاً درس های حسابداری و زبان نرم افزار را کنار میگذارند. آن چه مداخلهجویان استفاده”مولد” از فن آوری می دانند، مغلوب تمایلات “بیهوده” کاربران میگردد. حتی کاربران در دنیای توسعه‌یافته به ندرت از فن آوری‌ها برای بهبود خود استفاده میکنند – محبوب‌ترین برنامههای آیفون بازی‌ها و سرگرمی‌هایی هستند که باعث بهبود بهره‌وری یا سلامتی نمی‌شوند- اما تمایلی از درماندگی و اعتماد به نفس پایین در بین افرادی که با این درس ها بزرگ شدهاند تشدید میشود. من قربانیان را سرزنش نمی کنم. هیچ یک از این سه مکانیسم لزوماً از شکست کسانی که فقیر هستند یا تحصیلات ضعیف دارند صحبت نمیکند. سرزنش، اگر باید نسبت داده شود، به راحتی متوجه شرایط تاریخی، ساختارهای اجتماعی، و عدم تمایل جهان ثروتمند به سرمایهگذاری در آموزش با کیفیت بالا و همگانی است.
در واقع، یکی از دلایل ارزش نهادن به آموزش آن است که اشتها و ظرفیت استفاده از ابزارهای مدرن را ایجاد می کند و این دلیل بیش تر برای تمرکز بر پرورش توانایی های انسانی، به جای تلاش برای جبران ظرفیت محدود با فن آوری است.
مشکل آن است که آی سی.تی.فور.دی در جستجوی دستیابی به بسیاری نتایج فرضی است. نیت و شایستگی انسانی که آی.سی.تی.فور.دی به دنبال ایجاد آن است باید از قبل وجود داشته باشد تا فن آوری اثر کند. اما اگر اقتصادهای در حال توسعه این ظرفیت را داشتند، نیازی به فشار فن آوری خارجی نبود: افراد توانمند فن آوری خود را جذب کرده و توسعه می دهند. آمریکای شمالی، اروپای غربی، ژاپن و چندین منطقه پر برکت اقتصادی دیگر نمونه هایی در این مورد هستند. آنها قبل از آن که فن آوریهای دیجیتال تأثیر قابل‌اندازه‌گیری از هر نوعی داشته باشند، به جایگاه خود به عنوان نیروگاه‌های اقتصادی دست یافتند. تولید و مصرف پیشرفته آنها از فن آوری اطلاعات را میتوان بیشتر به عنوان نتیجه پیشرفت های اقتصادی تفسیر کرد تا علت اصلی. همچنین شواهدی وجود دارد که کاربردهای قبلی فن آوری اطلاعات و ارتباطات در کشورهای در حال توسعه به طور مستقیم به پیشرفت اجتماعی و اقتصادی منجر نشد.
تلویزیون را در نظر بگیرید. در سال ۱۹۶۴ ویلبر شرام[۱۸]، پدر مطالعات ارتباطات و یکی از بنیانگذاران دپارتمان ارتباطات دانشگاه استنفورد، در کتابی به طرزی وحشتناک گفتمان آی.سی.تی.فور.دی را پیشگویی میکند؛ اگرچه تمرکز کتاب بر فن آوری های آن روز یعنی چاپ، رادیو و تلویزیون بود. در یک بخش از کتاب “رسانه های جمعی و توسعه ملی” شرام پتانسیل تلویزیون را برجسته می کند.
اگر قرار بود از تمام قدرت و وضوح آموزش تلویزیونی برای کمک به مدارس در توسعه الگوی آموزشی جدید یک کشور استفاده شود، چه اتفاقی می افتاد؟ اگر قرار بود از تمام قدرت اقناع و آموزش تلویزیون در حمایت از توسعه جامعه و نوسازی کشاورزی استفاده شود چه روی می داد؟
از آن زمان تا کنون تلویزیون تاثیر مثبتی داشته است. دو اقتصاددان رابرت جنسن[۱۹] و امیلی اوستر[۲۰] دریافتند که قرار گرفتن در معرض تلویزیون کابلی به زنان روستایی در هندوستان قدرت میبخشد. شواهد انسان شناسی نشان میدهد که نمایش های تلویزیونی که ارزش های شهری را به تصویر میکشند میتوانند نگرش های اجتماعی را در مناطق روستایی تغییر دهند.
یکی از سازمان‌های غیرانتفاعی، مرکز رسانههای جمعیت[۲۱] به صراحت این اصل را به منظور تأثیرگذاری بر نرخ تولد و شیوه‌های مراقبت بهداشتی در کشورهای در حال توسعه با اجرای سریال‌هایی با پیام‌های اجتماعی مثبت اعمال میکند.
این ها نکات دلگرم کننده ای هستند. با این حال، مجموع تأثیر توسعه تلویزیون حتی به انتظارات سنجیده شرام هم نزدیک نیست. نیم قرن بعد، متوجه شدیم که تلویزیون به طور مداوم برای آموزش ملی یا کشاورزی، چه در کشورهای توسعه یافته و چه در کشورهای در حال توسعه، مفید نبوده است.
بازدید از یک خانواده فقیر با تلویزیون نشان می دهد که نام مستعار”تیوب بوب” [۲۲]واقعا چقدر مناسب است. در هندوستان، جایی که حدود نیمی از خانواده ها تلویزیون دارند، تلویزیون محافظ مؤثری در برابر بی سوادی، فقر یا فقر بهداشت نیست. علیرغم استعداد ذاتی رسانه تلویزیون، جامعه – چه به عنوان تولید کننده و چه به عنوان مصرف کننده فن آوری – نتوانسته است آن را به طور مداوم در جهت توسعه در مقیاسی وسیع به کار گیرد.
حرف من این نیست که فن آوری بی فایده است. اگر بخواهیم و بتوانیم فن آوری را به اهداف مثبتی برسانیم، تأثیر مثبتی خواهد داشت. برای مثال دبجیتال سبز[۲۳]یکی از موفق‌ترین پروژه‌های آی.سی.تی.فور.دی بود که من در تحقیقات مایکروسافت آن را پایش کردم و استفاده از ویدئوهای ضبط‌شده محلی را برای آموزش شیوه‌های سازنده‌تر به کشاورزان خرده‌مالک ترویج می کرد. وقتی نوبت به ترغیب کشاورزان برای اتخاذ شیوه های خوب میرسد، این پروژه ده برابر مقرون به صرفه تر از توسعه کشاورزی کلاسیک بدون فن آوری است. با این حال ارزش یک فن آوری به انگیزه‌ها و توانایی‌های سازمان‌هایی که از آن استفاده میکنند بستگی دارد . روستاییان باید سازماندهی شوند، محتوا باید تولید شود و مربیان باید آموزش ببینند. عامل محدود کننده در گسترش تأثیر پروژه دیجیتال سبز این نیست که سازمان دهندگان آن چند دوربین فیلمبرداری بخرند یا چه تعداد ویدئو بتوانند تولید کنند، ؛ بلکه این است که چند گروه در وهله اول توسعه کشاورزی را به طور مطلوب انجام دهند. در جایی که چنین سازمان‌هایی کم باشند، ایجاد ظرفیت سازمانی مشکل‌تر است؛ اما امر ضروری‌تر، ایجاد ارزش برای فن آوری دیجیتال سبز است.
به عبارت دیگر، انتشار فن آوری آسان است. نکته اصلی، پرورش ظرفیت انسانی و نهادهای انسانی است که از آن به خوبی استفاده کنند. این ادعا که فن آوری تنها یک بزرگ نمایی است فراتر از توسعه بین المللی و فراتر از فن آوری اطلاعات و ارتباطات است. هیچ کس انتظار ندارد با تزریق رایانه های جدیدتر، یک شرکت زیان ده را تغییر دهد؛ اما شرکت هایی که به خوبی اداره می شوند می توانند فی المثل از زنجیره های تامین رایانه ای برخوردار شوند.
تفنگ در دستان درستکاران از شهروندان محافظت می کند و صلح را حفظ می کند. در دستان نادرست، میکشد و ستم میکند. افسوس، لابی اسلحه درست است – “اسلحه مردم را نمی کشد. مردم مردم را می کشند”.
فن آوری صنعتی مدرن توانایی ما را برای تولید افزایش می دهد؛ اما میل ما به مصرف را نیز افزایش می دهد. در سیارهای با منابع محدود، دومی میتواند ویرانه ما باشد و تاریخ نشان میدهد که حتی ” فن آوری” سیاسی دموکراسی در غیاب یک شهروند تحصیل‌کرده و با اعتماد به نفس که مایل و قادر به اجرای کنترل‌ها و موازنه‌ها در برابر سوءاستفاده از قدرت باشد به راحتی زیر و رو میشود. رایانه‌ها، اسلحه‌ها، کارخانه‌ها و دموکراسی ابزارهای قدرتمندی هستند؛ اما نیروهایی که نحوه استفاده از آن ها را در نهایت تعیین میکنند، انسان اند. این نکته بدیهی، در گرماگرم وقایع فراموش می شود. اکنون جامعه بین المللی توسعه با تلفن همراه رابطه عاشقانه ای دارد.
تحقیقات دقیقی توسط جنسن و اقتصاددان همکارش جنی سی. آیکر[۲۴] نشان می دهد که تلفن های همراه میتوانند انواع خاصی از ناکارآمدی اطلاعات را در بازارهای جهان در حال توسعه از بین ببرند. بنیادها و آژانس‌های چندجانبه با تشویق چنین یافته‌هایی و عمق نفوذ تلفن همراه، گروه‌های ویژه و دپارتمان هایی کامل را به تلفنهای همراه برای توسعه بینالمللی اختصاص داده اند. در این حلقه‌ها، نمی‌توان در مورد مسائلی نظیر تأمین صندوق های اعتباری خرد بدون نام بردن از” بودجه تلفن همراه” یا مراقبت‌های بهداشتی بدون نام بردن از عبارت”mHealth”(مخفف سلامت تلفن همراه») بحث کرد.
با این حال، تز بزرگنمایی بیانگر یک نگاه یک سویه به تلفن های همراه است. این مسلم است که صحبت کردن چیزی است که تمامی آدمیان به عنوان مخلوقات اجتماعی نه تنها علاقمند به انجام دادنش هستند، بلکه برای انجام دادنش نیز به خوبی مجهز شده اند. تلفن‌ها این هدف و ظرفیت را چند برابر میکنند و تا حدودی نتیجه حاصله نیز مثبت است. هیچ فایده‌ای در لودیت[۲۵] بودن وجود ندارد. اما، این فقط انگیزههای مولد نیستند که توسط فن آوری بزرگنمایی میشوند.
هنگامی که یک راننده ریکشا[۲۶] برای امتیاز تغییر آهنگ زنگ موبایل خود روزانه به یک شرکت بزرگ پول میپردازد، آیا سود خالصی برای خود یا جامعه ایجاد میکند؟ کمپانی ها این خدمات مشکوک و ارزش‌افزوده را ارائه میکنند و میلیون‌ها مصرف‌کننده فقیر به راحتی هزینه آن را پرداخت میکنند. کاتلین دیگا [۲۷] از دانشگاه کوازولو ناتال[۲۸] مشاهده کرد که برخی از خانواده‌ها در اوگاندا زمان گفتگو با موبایل را بر تغذیه خانواده و آب تمیز ترجیح میدهند. جنا بورل[۲۹] جامعه شناس، دریافت که الگوهای مخرب رفتار جنسیتی توسط تلفن همراه تشدید میشوند، زیرا مردان از تلفن به عنوان ابزار تبادل جنسی استفاده میکنند. در عین حال، در جهان توسعه یافته، شواهد فزاینده بیانگر آن است که تلفن های همراه به حواس پرتی در رانندگی، اختلال توجه و کاهش توانایی شناختی کمک میکنند.
ما در میانه بزرگترین تجربه آی.سی.تی.فور.دی هستیم. در سال ۲۰۰۹ بیش از ۵/۴ میلیارد اشتراک تلفن همراه فعال وجود داشت که بیشتر از کل جمعیت بالای بیست سال جهان بود. تلفن همراه در حال پیشی گرفتن از تلویزیون و رادیو به عنوان محبوب ترین دستگاه الکترونیکی مصرفی در تاریخ است. حدود ۸۰ درصد از جمعیت جهان در محدوده یک برجک تلفن همراه زندگی میکنند و تلفن های همراه به طور فزاینده ای در فقیرترین و دورافتاده ترین جوامع دیده می شوند. این اعداد ادعا میکنند که یک “شکاف دیجیتالی” برای ارتباطات فوری وجود ندارد. با این حال، گزارش آماری از افرادی که موبایل ندارند، نشان دهنده آن است که آنها عمدتاً فقیر، دور افتاده، زن و از نظر سیاسی بی صدا هستند. به هر حال، اگر گسترش تلفنهای همراه برای کمک به پایان دادن به فقر جهانی کافی باشد، به زودی به این موضوع پی خواهیم برد. اما اگر این گونه نباشد، آیا باید امید خود را به ابزارک براق جدید بعدی ببندیم؟
[۱] کنتارو تویاما Kentaro Toyama ، در زمان نگارش این مقاله محقق دانشکده اطلاعات در دانشگاه کالیفرنیا، و در حال نوشتن کتابی درباره “خرد در توسعه جهانی” بود.
[۲] Boston Review
[۳] Dhyaneshwar
[۴] Telecenter
[۵] Retawadi
[۶] Information and Communication Technology for Development (IC4D)
[۷] ICT4D
[۸] برگردان اصطلاح Telecenters ، با مراکز ویژه ارتباطات دور یا همان Telecommunications که در ارتباطات ماهواره ای و مخابرات مصطلح است مشتبه نگردد- مترجم.
[۹] Start-Up
[۱۰] Ashok Jhunjhunwala
[۱۱]Swaminathan
[۱۲] Nicholas Negroponte
[۱۳] One Laptop Per Child (OLPC)
[۱۴] Edward Friedman
[۱۵] Netbook
[۱۶] BlachBerrys
[۱۷] Facebook
[۱۸] Wilbur Schramm
[۱۹] Robert Jensen
[۲۰] Emily Oster
[۲۱] Population Media Center
[۲۲] Tube bub
[۲۳] Digital Green (DG)
[۲۴] Jeny.C.Aker
[۲۵] لودیت Luddite به معنای بی تفاوتی و بی میلی به پیشرفت های فن آوری- مترجم.
[۲۶] وسیله نقلیه موتوری گاری مانند معمول در کشورهای جنوب آسیا- مترجم.
در قرن بیست و یکم همه چیز در اختیار ماست. فن آوری به اوج خود رسیده و هر روز هم به شکلی جدید توسعه مییابد. تلفن همراه، تلویزیون، رایانه و خودروهای برقی از جمله نمونه های اصلی فن آوریاند. کوچکترین قطعه یک فن آوری میتواند تغییر بزرگی در زندگی روزمره ما ایجاد کند. تلفن همراه یکی از سریع‌ترین فن آوریهای در حال رشد در چند دهه اخیر در ابتدا برای برقراری و دریافت تماس اختراع شد. اما دو دهه بعد، بسیاری از تولیدکنندگان دستگاه هایی ساختند که نه تنها به شما امکان برقراری و دریافت تماس داد؛ بلکه امکان گوش کردن به موسیقی، دیدن تصاویر، بررسی وضعیت سلامتی و بسیاری چیزهای دیگر را فراهم نمود. با قابل دسترس شدن گوشی های همراه، بسیاری از مردم دنیا در یک زمان، یک یا دو گوشی را با خود همراه دارند.
امروزه به دلیل همه گیری جهانی کرونا، داشتن گوشی همراه برای دانش‌آموزانی که در مدارس یا کالج‌ها تحصیل میکنند ضروری است؛ زیرا برنامههای درسی آن ها به صورت آنلاین شروع و ادامه مییابد. همه نمی‌توانند لپ‌تاپ یا رایانه بخرند، بنابراین یک گوشی همراه به عنوان جایگزینی ارزانتر، جای رایانه را در تدریس آنلاین میگیرد.
دانشآموزان با دسترسی به گوشی همراه دست بالا را پیدا میکنند؛ نه فقط به خاطر دسترسی به جلسات آموزشی آنلاین؛ بلکه همچنین میتوانند از آن برای مقاصد سرگرمی مانند فیلم، بازی، رسانههای اجتماعی و نظایر آن ها استفاده کنند. با توجه به افزایش تعداد کاربران تلفن همراه در نسل جوان، شرکت‌ها به توسعه نسخه های تلفن همراه خود در قالب اپلیکیشن های کاربرپسندتر مبادرت میکنند تا به کاربران اجازه دهند مدت طولانی‌تری سرگرم استفاده از برنامه ها شده و کاربرد رسانههای مورد استفاده دانش آموزان را افزایش میدهند.
تلفنهای همراه برای نسل جدید هم مصیبت است و هم نعمت؛ زیرا بسیاری از این تلفن‌ها در همان حال که برای مقاصد آموزشی و سرگرمی استفاده میشوند، بر بسیاری از عادات بد نسل جوان مانند تماشای پورنوگرافی، باج‌گیری و افزایش جرایم سایبری تأثیر میگذارند.
گوشی های همراه با اتکای به رشد روزافزون نفوذ اجتماعی و ایده های جدیدی که هر روز در ذهن جوانان پدیدار میشود، میتوانند در دستان نسل جوان شگفتی بیافرینند. تلفن همراه میتواند وسیله خوبی برای راه اندازی کسب و کارهای جدید آنلاین باشد. علاوه بر آن دسترسی دانش آموزان به تلفن همراه آسان است که این خود موجب رشد تصاعدی شرکتهای آموزش الکترونیکی شده است.
با کمک سایت‌هایی مانند لینکدین افرادی که کسب و کار مشابهی دارند یا به دنبال شغل اند میتوانند راه خود را در مسیر شغلی بیابند.
برای دانش آموزان علاقمند به تحصیل، بهره گیری از تلفن های همراه برای حضور آسان در کلاس های آنلاین مدارس، کالج‌ها و کلاس‌های مربیگری بسیار مفید است. تلفن همراه در دست شماست و یادگیری را برای توده ها آسان کرده است. شما میتوانید در هر جا که باشید در جلسات آموزشی شرکت کنید.
تلفن همراه این امکان را هم برای کارگران فراهم میکند که اگر بنا به دلایلی از تحصیل بیشتر جا مانده باشند، بدین طریق ادامه تحصیل دهند. بنابراین هر کسی میتواند دانش آموز شود؛ از کودکی که از روز اول در سنین مدرسه شروع به یادگیری میکند تا فردی شاغل و حرفه ای که آماده است زمان و پول خود را برای تکمیل تحصیلات ناقص خود سرمایه گذاری کند.
استفاده از تلفن همراه برای آموزش در زندگی دانشآموزان حتی قبل از همه گیری هم مهم بود. دانش آموزان میتوانند به جای تهیه کپی های کاغذی، از گوشی های همراه خود برای یادداشت برداری استفاده کنند و کارهای تحقیقی خود را راحت تر انجام دهند. مهم‌تر از همه، وقتی لپ‌تاپ یا رایانه در دسترس نباشد، گوشیهای همراه در انجام تحقیق برای یک پروژه بسیار راحت اند.
اکنون با انتقال از آموزش آفلاین به آموزش الکترونیکی به دلیل همه‌گیری، میتوان با اطمینان گفت که برخی از روندهایی که توسط پلتفرم آموزش الکترونیکی تنظیم شدهاند، حتی در دنیای پس از همه‌گیری نیز باقی خواهند ماند. گرایش هایی مانند استفاده از فرم گوگل برای تست های آنلاین، استفاده از یادداشت های دیجیتال و جلسات از پیش ضبط شده از این قبیل اند.
امروزه منابع دانش متنوع شده و یکی از منابع آماده اینترنت است. داشتن گوشی همراه به طور مستمر میتواند به دانش آموزان کمک کند تا چیزها را به روشی سرگرم کننده تر بررسی کنند و به گونه ای سریع مطالب را فرا گیرند. اگر در ذهن دانش آموز در مورد چیزی که معلم آموزش داده شک و تردید به وجود آید، وی میتواند بلافاصله شک خود را با مراجعه به گوگل برطرف کند.
برنامه های کاربردی زیادی در اپ استور برای دانش آموزان وجود دارد. به عبارت دیگر دانش آموز میتواند از یک برنامه برای مبحثی که در برخی زمینه ها در آن ضعیف است کمک بگیرد. اکثر این برنامه ها رایگان اند. دانش آموزان این روزها ترجیح میدهند از جلسات از پیش ضبط شده در مقایسه با کتاب بیشتر چیز یاد بگیرند. شما میتوانید گوشی همراه خود را در هر جا که میروید، حتی زمانی که در تعطیلات هستید، با خود جابجا کنید.
در ارتباط با سلامت، تحقیقات نشان میدهد که برنامههای پزشکی برای حمایت از سلامت جوانان مهم اند، همانند مدیریت دیابت. برنامهها باید در ساعات مدرسه نیز قابل دسترسی باشند. یک دستگاه گوشی همراه زمانی که دانش آموز به درستی آن را به کار گیرد؛ معجزه میکند.
گوشی های همراه بسیاری از عملکردهای مهم را انجام می دهند. سواد دیجیتال یک جنبه حیاتی از تحصیل جوانان است و تحقیقات نشان میدهد که گوشیهای همراه میتوانند در حمایت از چنین یادگیری نقش داشته باشند.
این مهم است که دانش آموزان توسط این دستگاه ها یاد بگیرند، با این هدف که بتوانند به طور موثر در نیروی کار مشارکت کنند. همچنین این گوشی‌ها ارتباطی بین دانش آموزان و والدینشان ایجاد میکنند که نقش مهمی در تضمین امنیت آنان دارند.
منبع: وبسایت موسسه فن آوری ویدیالانکار، بمبئی. هندوستان
